تأثیر برنامه آموزش مبتنی بر تئوری رفتار برنامه ریزی شده بر رفتارهای پیشگیری کننده مالاریا در مردان روستائی چابهار

استان سیستان و بلوچستان جایگاه نخست را بین استانهای کشور از نظر ابتلاء به مالاریا دارد. این مطالعه با هدف ارزیابی تأثیر آموزش مبتنی بر تئوری رفتار برنامه ریزی شده بر رفتارهای پیشگیری کننده مالاریا در مردان روستائی چابهار در سال 1390 انجام شد. پژوهش حاضر، مطالعه ای نیمه تجربی از نوع قبل-بعد بود که روی 300 مرد روستایی ساکن در چابهار انجام گرفت. داده ها توسط پرسشنامه ای روا و پایا جمع آوری شدند. آموزش مورد نظر، توسط دانش آموزان دبیرستان بصورت پمفلت و ارتباط چهره به چهره به آزمودنی ها ارائه گردید و یک ماه بعد مجدداً همان پرسشنامه ها توسط آزمودنی ها تکمیل شدند. تفاوت بین متغیرها در دو گروه قبل و بعد از مداخله، با آزمون های prired t-test ، t مستقل، آنالیز واریانس و کای اسکوئر مورد بررسی قرار گرفتند. بعد از مداخله، نمره مهارت های شناختی و نگرشی نمونه ها بطور معنی داری نسبت به قبل از مداخله افزایش یافت ( 001/0 p< ) . همچنین تمامی مهارت های رفتاری همچون خوابیدن در پشه بند، مراجعه به مراکز بهداشتی در صورت بروز علایم، مصرف داروها طبق توصیه کارکنان بهداشتی، خوابیدن در پشه بند در صورت ابتلا به مالاریا، خشکاندن آب های راکد و شرکت در کلاس های آموزشی مالاریا با انجام مداخله افزایش یافتند. میانگین نمرات کنترل رفتاری، هنجارهای ذهنی و قصد رفتاری بطور معنی داری پس از مداخله افزایش یافت ( 001/0 p < ). به نظر می رسد اجرای برنامه های آموزشی در بین مردان روستایی می تواند سطح دانش، نگرش و رفتار جامعه در مورد رفتارهای پیشگیرانه مالاریا را افزایش دهد.